Święta w Polsce to ten jedyny, magiczny czas, kiedy czuję się jak... Voldemort. Gdybym tylko miała fundusze, by uciec na ten czas do jakiegoś niechrześcijańskiego kraju, zwiałabym. Moi rozmówcy pukają się w głowę, gdy komuś nieopatrznie powiem, że wołałabym rwanie zębów niż usiąść do stołu by żreć umęczoną rybę i utopioną w majonezie sałatkę wśród ludzi, którzy przez cały rok nie mają dla mnie czasu. Gdy mówię, że nie jestem chrześcijanką, twierdzą, że to bez znaczenia, bo i tak mogę się przełamać opłatkiem. Otóż nie mogę. Z szacunku dla tych, którzy wierzą, że to ciało ich boga, a nie odpustowy wafelek.
Jeśli gdzieś nieopatrznie zerknę w tv, usłyszę, że nikt nie powinien być sam w wigilię, a ja specjalnie tego dnia wyłączam telefon, by nikt nie dzwonił. Nikogo nie odwiedzam. Bo chcę być sama. Bo nie lubię hipokryzji. Bo jeśli kocham, to okazuję 365 dni w roku, a nie w wybrane święta. Jeśli pomagam - to przez cały rok. A prezenty lubię dawać bez okazji - o czym wiesz, jeśli się lubimy :)
Zostaje mi więc ukryć się w mroku i przeczekać. Bo to nie jest miejsce i czas dla Voldemortów.